Με την με αριθμ. 4/2023 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου κρίθηκε ότι η διάταξη του άρθρου 1 παρ. 2 περ. α' του Ν. 3869/2010 "Ρύθμιση οφειλών υπερχρεωμένων προσώπων", με την οποία εντάχθηκαν στο Ν.3869/2010 και οι βεβαιωμένες οφειλές προς τη Φορολογική Διοίκηση, δεν είναι αντίθετη στις διατάξεις του Συντάγματος.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πλέον η δυνατότητα να προσβάλλουμε αποφάσεις που απέρριψαν αιτήσεις ρύθμισης φορολογικών οφειλών λόγω φερόμενης αντίθεσης της διάταξης του άρθρου 1 παρ. 2 περ. α' του Ν. 3869/2010 στο Σύνταγμα. Έτσι, δυνάμει του μεταβιβαστικού αποτελέσματος της έφεσης, η υπόθεση θα κριθεί εκ νέου στο δεύτερο βαθμό και θα υπάρχει η δυνατότητα να ρυθμιστούν οι φορολογικές οφειλές υπερχρεωμένου οφειλέτη προς το Δημόσιο δυνάμει του Ν.3869/2010 από το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο.
Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με το σκεπτικό της Ολομέλειας, η δυνατότητα της ρύθμισης, για το φυσικό πρόσωπο, των χρεών του, με απαλλαγή από αυτά, βρίσκει τη νομιμοποίησή της ευθέως στο ίδιο το κοινωνικό κράτος δικαίου, που επιτάσσει να μην εγκαταλειφθεί ο πολίτης σε μία χωρίς διέξοδο και προοπτική κατάσταση, από την οποία, άλλωστε, και οι πιστωτές δεν μπορούν να αντλήσουν κανένα κέρδος. Σε περίπτωση ωστόσο, που δεν προβλεπόταν η ρύθμιση και των φορολογικών οφειλών δυνάμει του Ν. 3869/2010, θα επιβαρύνοταν τόσο οι ιδιώτες πιστωτές, όσο και το Δημόσιο, αφού είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορέσει ο υπερχρεωμένος οφειλέτης να εξοφλήσει, αφενός μεν τις με βάση τη δικαστική απόφαση ορισθείσες δόσεις προς τους ιδιώτες πιστωτές, αφετέρου δε τις μη ρυθμισθείσες οφειλές του προς το Δημόσιο. Ενώ, με την πρόβλεψη δυνατότητας ρύθμισης των οφειλών προς το Δημόσιο, εξυπηρετείται και ο δημόσιος σκοπός είσπραξης βεβαιωμένων φόρων, αφού σε κάθε περίπτωση, όταν ο οφειλέτης είναι υπερχρεωμένος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην μπορεί να εξοφλήσει τις απαιτήσεις του Δημοσίου· η ρύθμιση όμως των οφειλών μέσω της διαδικασίας του Ν 3869/2010, προσφέρει ένα μέσο στο Δημόσιο για να εισπράξει έσοδα από τις οφειλές αυτές. Τέλος η Ολομέλεια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μέριμνα για τη διευθέτηση του φαινομένου της υπερχρέωσης, είτε αυτή αφορά σε οφειλές προς ιδιώτες, είτε αφορά σε οφειλές προς το Δημόσιο, επιτάσσεται τόσο από λόγους δημοσίου συμφέροντος, όσο και από την υποχρέωση σεβασμού της αξίας του οφειλέτη ως ανθρώπου και άρα η ρύθμιση οφειλών προς το Δημόσιο δυνάμει του Ν.3869/2010 κρίθηκε συνταγματική.
Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης:
Comments