Για ακόμα μία φορά το γραφείο μας κατάφερε να ακυρώσει κατάσχεση, δικαιώνοντας τον εντολέα μας και αποτρέποντας τον πλειστηριασμό της μοναδικής κατοικίας του.
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Σύρου με την 62ΕΙΔ/2024 απόφασή του διαπίστωσε ότι η επισπεύδουσα εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων γνώριζε πολύ καλά την κατοικία του οφειλέτη της, η οποία (διεύθυνση) προέκυπτε αβίαστα από πλείστα όσα δημόσια έγγραφα που κατατέθηκαν ενώπιον Δικαστηρίων και αποδεδειγμένα ελάμβαναν γνώση αμφότερα τα μέρη – διάδικοι, και επομένως η επιλογή της να επιδώσει τα κρίσιμα έγγραφα του πλειστηριασμού στον οφειλέτη ως αγνώστου διαμονής ήταν παράνομη και κατά συνέπεια άκυρη.
Κρίνοντας λοιπόν, ότι η επίδοση της επιταγής προς πληρωμή ήταν άκυρη, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η ακυρότητα της επιταγής προς πληρωμή συνεπιφέρει την ακυρότητα κάθε μεταγενέστερης πράξης της εκτελεστικής διαδικασίας, άρα και της κατάσχεσης.
Πιο συγκεκριμένα, το Δικαστήριο κάνοντας δεκτούς τους ισχυρισμούς μας, έκρινε ότι «δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση η πλασματική επίδοση διαταγής πληρωμής κατ' άρθρ. 135-134 του ΚΠολΔ, ως αγνώστου διαμονής σε οφειλέτες, σε βάρος των οποίων έχει εκδοθεί εγκύρως τέτοια διαταγή, αφού με την επίδοση αυτή δεν εξασφαλίζεται η αναγκαία γνώση τους όσον αφορά τη λήψη επαχθούς γι' αυτούς δικαστικού μέτρου και κατ' επέκταση η δυνατότητα για απρόσκοπτη προβολή των θέσεων και ισχυρισμών τους με την άσκηση των ανωτέρω μέσων αμύνης [….] Αποδεικνύεται δηλαδή ότι τόσο η επίδικη επιταγή προς πληρωμή όσο και η επίδικη έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης επιδόθηκαν στον καθ' ου ως αγνώστου διαμονής στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Σύρου, γεγονός που σύμφωνα με την προεκτεθείσα μείζονα σκέψη συνιστά άκυρη επίδοση, αφού απαγορεύεται η επίδοση της διαταγής στο πρόσωπο του αγνώστου διαμονής οφειλέτη με τη διαδικασία που προβλέπεται στα άρθρο 135 και 134 παρ. 1 του ως άνω Κώδικα, ήτοι στον εισαγγελέα του δικαστηρίου, στο οποίο εκκρεμεί ή πρόκειται να εισαχθεί η δίκη […] Η αδυναμία επιδόσεως με τον προβλεπόμενο στο άρθρο 135 του Κ.Πολ.Δ. τρόπο δεν μπορεί να ισχύει μόνο για την αρχική επίδοση του άρθρου 630 Α του Κ.Π.Δ. αλλά καταλαμβάνει (για τον ίδιο πιο πάνω παρατεθέντα λόγο) και τη μεταγενέστερη επίδοση,εκείνη δηλαδή της διατάξεως του άρθρου 633 παρ. 2 του ανωτέρω Κώδικα και εφόσον δεν υπάρξει η τελευταία επίδοση, ώστε να προκύψει δεδικασμένο επεκτείνεται και στην επίδοση αντιγράφου του απογράφου με επιταγή για εκτέλεση».
Την υπόθεση χειρίστηκε με επιτυχία η συνεργάτης του γραφείου μας Ιωάννα Χριστοπούλου.
Ακολουθεί το κείμενο της απόφασης:
Για περισσότερες πληροφορίες για την εξωδικαστική και δικαστική αντιμετώπιση των τραπεζών και των εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων, επικοινωνήστε μαζί μας
τηλεφωνικά (+30) 210 64 22 550
ή μέσω της πλατφόρμας:
Comments